فرصتی برای آشتی بچه‌ها با ادبیات و هنرهای نمایشی
«بهارک بابک» دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی، مدت دوازده سال است که در زمینه‌ی هنر، ادبیات و حقوق کودک فعالیت حرفه‌ای دارد. ایشان در حال حاضر علاوه بر برگزاری کارگاه‌های قصه‌گویی، نمایش و نوشتن خلاق برای کودکان و نوجوانان، عضو بررسین کتب شورای کتاب کودک و بامداد کتابخانه‌ها (برگزاری کارگاه‌های ترویج کتاب برای مناطق محروم) و عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان است. بهارک بابک هر سال در اواخر اسفندماه کارگاهی نوروزی برای کودکان و نوجوانان برگزار می‌کند. ایشان فرزندِ رضا بابک، هنرمند پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون است. به بهانه‌ی برگزاری این کارگاه، یادداشتی از خانم بابک دریافت کردیم که می‌خوانید.
تصور من این است مردم ایران از جمله مردمانی هستند که زندگی‌شان با جشن و شادمانی پیوند زیادی داشته است. آنها به مناسبت‌های مختلف جشن می‌گرفتند و این جشن‌ها آیینه‌ی فرهنگ، نحوه‌ی زندگی، خلق‌وخو و در کل جهان‌بینی ایرانیان دوران باستان بوده است. پس ترویج و معرفی آنها به کودک و نوجوان و نسل جدید از ضروریات است. اگر بپذیریم که هویت هر ملتی در تاریخ آن ملت نهاده شده و اقوامی در تاریخ جایگاه بالاتری دارند که توانسته‌اند به نحو موثرتری فرهنگ خود را حفظ کرده و آن را ترویج و معرفی بکنند، اهمیت این موضوع صدچندان خواهد شد. ضمن این‌که پدیده‌ی تکنولوژی و استفاده‌ی بی‌رویه‌ی کودکان و نوجوانان از فضای مجازی و تلویزیون، خلاقیت کودکان را به شدت با چالش مواجه کرده و هنر قصه‌گویی به حاشیه رانده شده است. تمام تلاش من در کارگاه‌های قصه‌گویی این است که بچه‌ها ضمن آشناشدن با ادبیات فولکلوریک ایران و جهان، با کتاب، نوشتن و در کل هنر آشتی بکنند.
و اما نوروز، یکی از معدود جشن‌هایی است که از دوران باستان برای ما به یادگار مانده و با طول و تفصیل قابل توجه‌ای برگزار می‌شود،که دو جشن دیگر هم در پیش و پسِ آن می‌آید، یعنی مراسم چهارشنبه‌سوری و سیزده‌بدر که آنها نیز هر کدام آداب خاص خود را دارند. در کارگاه‌های نوروزی ضمن این‌که جشن‌های نام‌برده و آداب آنها را به بچه‌ها معرفی می‌کنم، تلاش می‌شود با ارائه‌ی بازی‌های نمایشی، ترانه‌ها و آوازهای نوروزی، قصه‌گویی و ساخت عروسک‌هایی که فلسفه‌ی ساخت آنها به نوروز بازمی‌گردد، مانند بز تکم و نخودچی‌خانم، این آیین کهن و باورهای ملی به شکل ملموس‌تری به بچه‌ها معرفی بشود و زیبایی آنها بر تن و جان‌شان بنشیند. امید که چنین باد.
