هراس انسان‌ها از تحول درونی
سایت هنردستان: «آوا حدادى»، دارای مدرک دیپلم تئاتر و کارشناسی کارگردانى سینما، از سال ۸۴ به صورت حرفه‌اى تئاتر را آغاز و دنبال کرده و عضو هسته‌ى مرکزی گروه تئاتر جلفا و موسس و سرپرست گروه تئاتر «دژاوو» است. او از سال ۹۵ به صورت مستقل کارگردانى را با نمایش «نی‌نی اخاذه» اثر «اسلاومیر مروژک» آغاز کرد.«سمفونى خاموش»، دو مرحله اجراى نمایش «پیک‌نیک در میدان جنگ» با دو گروه متفاوت از بازیگران، «مده‌ى سن‌مدار» و «دارما» از دیگر تجربه‌های او در حوزه کارگردانى است. حدادی سابقه‌ى بازیگری،گریم و طراحى دکور و لباس را نیز در کارنامه‌ی هنری خود دارد. تمام آثار گروه «دژاوو» در سبک سوررئال و فضای فانتزى اجرا شده‌اند. نمایش «دارما» به دلیل پیام و فضایى که دارد به نسبت دیگر آثار آوا حدادى و باتوجه به این‌که پنجمین تجربه‌ی کارگردانى اوست، به عقیده‌ی خودش تا این لحظه بهترین وکم‌نقص‌ترین اثر اوست. حدادی این روزها نمایش «دارما» را بر اساس رمان «مغازه‌ی خودکشی» نوشته‌ی «ژان تولی» در تالار هنر سالن نقش جهان اصفهان روی صحنه آورده که با استقبال خوب تماشاگران روبه‌رو شده است. به این بهانه، یادداشت او را در مورد اجرای نمایش «دارما» می‌خوانید.
***
«دارما» روایتى از کودک درون و همان نور امیدى‌ست که در قلب همه‌ى انسان‌هاست. حتى در بدترین شرایط باز هم امید به معجزه و بهبود همه‌چیز داریم.گاهی تلنگرى کوچک اتفاقی بزرگ را رقم می‌زند. یک کودک می‌تواند روحی بزرگ داشته باشد که مسیر زندگی اطرافیانش را با آگاهی‌دادن به آنها تغییر بدهد.
نمایش‌نامه‌ى «دارما» اقتباسى آزاد از رمان مشهور و موفق «مغازه‌ى خودکشى» اثر «ژان تولى» نویسنده‌ى فرانسوى است. رمان، فضایى سیاه دارد و تراژدى‌ست اما در تبدیل آن به نمایش‌نامه بسیارى از عناصر تغییر کرده‌اند.کاراکتر اصلی رمان یک پسربچه است که در نمایش‌نامه به دختربچه تبدیل شده. نمایش فضایى فانتزى دارد.
«ویرجینیا»،کاراکتر اصلى داستان، کسی‌ست که تغییر داستان و کاراکترها را رقم می‌زند. روند این تغییرات در طول صحنه‌هاى میانى اتفاق می‌افتد و هرچه به انتهای نمایش نزدیک می‌شویم همه‌چیز دگرگون می‌شود.
یکی از جملات کلیدی نمایش مکالمه‌ی بین مرلین و ویرجینیاست:
مرلین: یه هواپیما سقوط کرده.
ویرجینیا: شنیدید؟ گفت دو نفر از آسمون افتادن پایین و زنده موندن.
مرلین: باورم نمیشه … تو از این فاجعه فقط همین دو نفر زنده رو می‌بینی؟ لعنت به‌ت ویرجینیا.
پروسه‌ى تمرینات این نمایش با توجه به فضای متفاوتى که دارد، نیازمند آمادگى ذهنى و خلاقیت بازیگران بود.گروه تئاتر «دژاوو» در روند تمرینات مجبور به تغییر تعدادى از بازیگران برای بهترشدن نمایش شد و همین امر باعث شد مدت زمانى حدود نُه ماه برای آمادهسازى نهایى اجرا زمان ببرد. سبک این نمایش، اکسپرسیونیسم است و اتمسفر آن رگه‌هایى از سوررئال دارد. در طراحى دکور تلاش شده دکورى کاربردى ساخته بشود که صرفاً جهت زیبایى و فضاسازى نباشد و کمى به سمت فضای مینی‌مال سوق دارد. ژانر نمایش ملودرام است و تم آن تغییر و تحول درونى است. چیزى که اکثر انسان‌ها از آن هراس دارند، بیرون‌آمدن از دایره‌ى امن و روزمرگی‌هاست و زمانى که اولین قدم براى تغییر برداشته شد، همه‌چیز دگرگون می‌شود.
دارما براى کارگردان و کل تیم اجرایی، همان رسالتى بوده که باید به انجام می‌رسید و به لطف خدا، شرایط اجراى آن در اردیبهشت و خردادماه امسال فراهم شد. انرژى مثبتى که از سوی کاراکتر «ویرجینیا» بر کاراکترهاى دیگر و به تماشاگران منتقل می‌شود، این اثر را دل‌نشین‌تر می‌کند. ضمن این‌که تنوع قاب و میزانسن‌ها به گونه‌اى است که هر لحظه تصویرى ماندگار را در ذهن ثبت می‌کند.گرچه تلاش ما بر این بوده که هر کاراکتر ویژگی‌های منحصر به‌فردی داشته باشد.
