هنردستان : بزرگداشت پرویز بشردوست شامگاه گذشته 9 اردیبهشت ماه با حضور جمع کثیری از هنرمندان در تماشاخانه سنگلج برگزار شد.
به گزارش هنردستان به نقل از روابط عمومی انجمن نمایش استان تهران، آیین بزرگداشت پرویز بشردوست شامگاه گذشته 9 اردیبهشت ماه با سی ثانیه سکوت و ایستادن حاضران در سالن تماشاخانه سنگلج آغاز شد.
به گزارش هنردستان به نقل از روابط عمومی انجمن نمایش استان تهران، آیین بزرگداشت پرویز بشردوست شامگاه گذشته 9 اردیبهشت ماه با سی ثانیه سکوت و ایستادن حاضران در سالن تماشاخانه سنگلج آغاز شد.
ارمغان بهداروند در این مراسم با بیان این‌که هنرمند هیچگاه از صحنه هنر محو نمی‌شود گفت: ” بهترین قولی که می‌توانیم به بشردوست بدهیم این است که هنرمندان و شاگردان وی را از سوی انجمن مورد حمایت ویژه قرار دهیم.”
در ادامه این مراسم نمایشنامه “باغ آرزوها” که کاری از بشردوست بود، خوانده شد.
قطب‌الدی صادقی نیز که دیگر سخنران این مراسم بود عنوان کرد: “متأسفانه این روزها برنامه دیدن ما در مراسم ختم است و این موضوع برای من بسیار تلخ است. تکرار مرگ‌های مکرر حال و روز خوبی از ما باقی نگذاشته و تمام خوش‌بینی‌ها را به تلخی تبدیل کرده است. من در حال از دست دادن انگیزه‌هایم هستم. ما در هفته دو مجلس ختم می‌رویم و برخی از آن‌ها بسیار تلخ و دردناک است.”
وی ادامه داد: “کسی همچون پرویز بشردوست شایستگی، توانایی و خلاقیتش بیشتر از آن چیزی بود که از وی باقی مانده است.”
این کارگردان پیشکسوت خاطرنشان کرد: “در سال 1353 با بشردوست آشنا شدم و آخرین بار هم که او را دیدم در نمایش “باغ آرزوها” بود. بشردوست شناخت بی‌واسطه‌ای از زمان خود داشت و آنچه از تئاتر می‌فهمید انعکاس سرراست انسانی بود که از آدم‌ها و محیط پیرامون بدست می‌آورد.”
وی افزود: “پرویز بشردوست همواره به دنبال جامعه، آدم‌ها و نمایش‌هایی می‌رفت که ارتباط بی‌واسطه با آدم زمان خود برقرار می‌کرد. او از تئوری‌های عجق وجق به دور بود و می‌دانست چگونه تئوری را از مبدأ به مقصدش منتقل کند.ما بیش از این‌که نیاز به تئوری عجق وجق داشته باشیم نیاز به تحلیل از شرایط خود داریم و این امر در کارهای پرویز بود.”
این پژوهشگر تئاتر همچنین گفت: “تاسفم از این است که به دلایل مشکلات مالی و برای پاسخگویی به نیازهای اقتصادی و اجتماعی خانواده بیشترین هم و غم خود را در کار بانک گذاشته بود. تأسف می‌خورم که امکان فعالیت نیافت در حالیکه خلاق بود و می‌بایست می‌آفرید و اندیشه و احساس و کشفیات خود از جامعه را به شکل اثر هنری به جامعه اضافه می‌کردو به این گنجینه چیزی اضافه می‌کرد.”
وی گفت: “تنها کاری که از دستمان بر می‌آید این است که مرده‌هایمان را دوست داشته باشیم و با تداوم اجرای آثارشان کاری کنیم که فراموش نشوند.”
در بخش دیگری از این مراسم بخش‌هایی از نمایش “افسانه ماشالله خان” پخش شدو در ادامه مسعود فروتن که کارگردان تلویزیونی این اثر را برعهده داشته به عنوان دیگر سخنران این مراسم روی صحنه آمد.
فروتن گفت: “در سال 1359 نمایش “افسانه ماشالله خان” را با همکاری بشردوست کار کردیم که در پرونده کاری من جزو بهترین کارها است. اکنون که پس از سال‌ها فیلم این اثر را دیدم از عکس‌العمل‌ها و بازی‌ها لذت بردم. گاه برخی کارها در پرونده هنری به خوبی می‌درخشد . من می‌خواهم که هم نسخه‌ای از این فیلم را به من دهید و هم می‌خواهم در مراسم بزرگداشتی که در آینده برایم برپا می‌کنید این اثر را نشان دهید.”
وی خاطرنشان کرد: “آشنایی‌ام با بشر دوست به نمایش “باغ آرزوها” باز می‌گردد. من شادی غم‌انگیزی دارم چراکه با آدم‌هایی کار کرده‌ام که هنرمندان واقعی بودند. هنرمندانی چون صدیق شریف با نمایش “باغ آرزوها” درخشیدند و معرفی شدند و من امیدوار هستم که فراموش نکنند که از طریق بشردوست معرفی شده‌اند.”
در بخش دیگری از این مراسم موسیقی زنده اجرا شد و سپس جهانگیر الماسی روی صحنه آمد. وی در یادآوری خاطرات مشترکش با بشردوست به اجرای تئاتر در بالای درخت اشاره کرد و افزود: “بشردوست خیلی خوب بود. من بچه شهرستانی بودم که از اهواز به تهران آمده بودم و در تهران هم بجز نامردمی ندیدم. در اینجا با چند نفر آشنا شدم که بسیاری از آن‌ها در میان ما نیستند، پرویز بشردوست، اکبر مشکین، محمود استاد محمد، پرویز فنی زاده از کسانی وبدند که نقش در جوانی من ایفا کردند و در زمانی که اشتیاق به تئاتر داشتم با من همراه بودند. در این همه پرویز بشردوست همه وجودش دل و عاطفه بود، در عین حال که از خرد سود می‌گرفت.”
وی تاکید کرد: “ما واقعیت و تخیل را با هم در آمیختیم و بشردوست وقتی دید من علاقه‌مند به فیلم بودم به من کمک کرد تا پول جمع کنیم تا من فیلم بسازم، ما الاغی اجاره کردیم تا با کسب درآمد من فیلم بسازم. در آن زمان هم تبعیض مسئله‌ای آزاردهنده بود. “
الماسی همچنین گفت: “گروه آژیدر زمانی راه‌اندازی کردیم که بشردوست ازدواج کرد و وقتی عاشق همسرش شد نمی‌دانم چه اتفاقی در وجود این فرد افتاد و بعد با آمدن یلدا گویا دوبال به پرویز اعطا شده بود. او تنها نویسنده‌ای بود که نمایشنامه‌اش بیش از 500 بار در ایران اجرا شد. “
وی اظهار کرد: “در آن زمان سالن‌های نمایشی برای ما حرمت داشت و ما به راحتی اجازه اجرا در سالنی چون سنگلج را نمی‌یافتیم. ما از اهواز برای دیدن یک تئاتر به تهران می‌آمدیم. تئاتر با جان و زندگی ما آمیخته بود و هرچه درک می‌کردیم با زبان تئاتر که ابزار قدرتمندی است با فن نمایش و تبدیل به محصولی فرهنگی به مردم تقدیم می‌کردیم.”
وی وظیفه هنر و رسانه را به وجود آوردن و تولید دانایی و توزیع دانایی دانست و گفت: “ما مسئلیت تاریخی داریم و بر اساس وظیفه اجتماعی و تاریخی یا صداقت کارهایمان را انجام می‌دادیم.”
الماسی گفت: “ما با شیفتگی و احترام آثار ویژه بزرگ‌تران را می‌دیدیم . بشردوست بر خلاف سن کمی که داشت حرفهای بزرگی می‌زد برخلاف آنچه که ما فکر می‌کنیم حرفهای بزرگ برای کهنسالان است. امیدوارم امسال از زایش چهره جدید در کنار هم جمع شویم و غم نبود فرد دیگری از این خانواده ما را دور هم جمع نکند.”
هومن رهنمون به عنوان نماینده هیأت رئیسه انجمن نمایش بیانیه‌ای قرائت کرد.
سپس رسول نجفیان در حالی که سازش را با خود روی صحنه آورده بود، در مقابل حاضران در سالن قرار گرفت. وی یادآور شد: “بشردوست با اجرای “باغ آرزوها” خیلی‌ها را شگفت زده کرد اما نمی‌دانم چرا دست از کار کشید. او دو ماه پیش از مرگش زنگ زد و امیدوار بود تا دوباره کار کند.”
وی ادامه داد: “در زمان ساخت سریالم گفت دوست دارم که در این سریال نقش کوچکی بازی کنم که در آخر کل سریال سانسور شد.”
وی در ادامه قطعه‌ای از سوگواره ایل بختیاری و قهوه‌خانه خوانی اجرا کرد.
حسن فتحی کارگردان “شهرزاد” نیز که دیگر سخنران این مراسم بود گفت: “بشردوست برای این‌که خلق کند محرومیت‌ها را می‌پذیرفت.
پرویز بشردوست برای این‌که خلق کند محرومیت‌هایی را می‌پذیرفت. البته کسی که این راه را انتخاب می‌کند مثل هر آدمی که چیزی را به دست می‌آورد چیزهایی را از دست می‌دهد بخصوص هنرمند که وضعیت متفاوتی دارد.
آخرین حضور پرویز بشردوست در عرصه نمایش در در سکانسی در اراسط اسفندماه بود. او در سریال “شهرزاد” هر زمان جلوی دوربین می‌رفت بشاش بود و به من می‌گفت که زمانی که زا من کلوآپ می‌گیری به خوبی می‌توانم نقشم را بازی کنم، نازنین بود و علی رغم همه ناملایمات خوب زندگی کرد. گاه فکر می‌کنم چنین مراسمی بیشتر از یادبود بیان زندگی خوب است و باید خوشحال باشیم که نمایشنامه‌هایش را با همکاری دوستانش روی صحنه برد.”
وی ادامه داد: “بشردوست آرزوهایش را تحقق بخشیده بود. با همکاری با بشردوست داشتم فکر کردم زندگی رسم قشنگی است و با کمی تاب و تحمل به رویاهایمان دست پیدا می‌کنیم. مرگ از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است و همه ما در نوبت هستیم اما این در حالی است که طوری از مرگ صحبت می‌کنیم که گویا پدیده‌ای غیرمتعارف است و شاید سراغ ما نیاید. ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که مرگ در آن اتفاق غریبی نیست.”
وی تاکید کرد: “مهم است که در نوع زیستنمان به رویاهایمان نزدیک شده‌ایم یا نه که از این منظر پرویز زندگی پرباری داشته است، صرف نظر از کارهای وی و همسران و دختران وی نقش بسیار مهمی در زندگی‌اش داشتند چراکه او زندگی خانوادگی خوب و صمیمانه‌ای را تجربه کرده و در مقام نمایشنامه‌نویس، نزدیک به نیم قرن متونی را به نگارش در آورد که همچنان در یامان مانده است.”
فتحی همچنین بیان کرد: “من خوشحال هستم که بشردوست خوب زندگی کرد. ما از فراموشی صحبت می‌کنیم در حالی که باید این مسئله را تحلیل کنیم ، معمولاً حافظه بازتاب ثبات وضعیت فرهنگی، اجتماعی، سیاست و اقتصادی است بنابراین کم حافظی ما از بی‌ثباتی و مشکلات فکری و … است. در این میان این هنرمندان هستند که وظیفه انتقال یادواره و یادآوری تجربیات را دارند و پرویز بشردوست این کار را کرد.”
در بخش دیگری از این مراسم با حضور حسن فتحی، ایرج راد، اصغر همت، ناهید مسلمی، ارمغان بهداروند مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی ایران، محمدحسین اسماعیلی معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، محسن زارع هنرمند پیشکسوت تئاتر شهرستان‌های استان تهران خانواده‌های داود سرلک، حسن سنگینیان، نصرالدین خاتمی و امین غلامی به عنوان هنرمندان فعال شهرستان‌های استان تهران مورد تقدیر قرار گرفتند.
همچنین در ادامه هدیه انجمن هنرهای نمایشی ایران از سوی ارمغان بهداروند و حسن فتحی و مدالیوم خانه تئاتر از سوی اصغر همت به خانواده پرویز بشردوست اهدا شد.
در پایان این مراسم در کنار اجرای موسیقی، حاضران در سالن به مناسبت سالروز تولد حمید سمندریان دقایقی ایستادند و کف زدند.
ایرج راد، بهزاد فرهانی، اصغر همت، کاظم هژیر ازاد، حسن فتحی، اتابک نادری، خسر و احمدی، فریبا کامران، ناهید مسلمی، جهانگیر الماسی، مهدی میامی، قطب‌الدین صادقی، داوود فتعلی بیگی، سامان خلیلیان، پرویز بزرگی، بیژن افشار، مهدی خاتمی، مسعود فروتن، رسول نجفیان، قاسم زارع و حسن زارع از جمله هنرمندانی بودند که در این مراسم حضور داشتند.
منبع : هنرآنلاین
