
درسا بخشندگی: اصفهان شهر فرهنگ و هنر گنجینهای از معماری را در خود جای داده است که به شیوایی داستان طراحی و معماری ایرانی-اسلامی را روایت میکند. این فرهنگ و هنر در تمام کوچه پسکوچههای این شهر از خانههای قدیمی تا میدان نقش جهان خودنمایی میکند.
اصفهان با انبوهی از آثار معماری به عنوان موزه زنده معماری سنتی و ایرانی عمل میکند. هر بنا با نقوش هندسی خیرهکننده،کاشیکاریهای منحصربهفرد و گنبدهای چشمنواز بازتاب عصاره معماری دوران کهن ایران است و آن را به مقصدی غیرقابل تکرار برای بازدیدکنندگانی که مشتاق کشف شگفتیهای معماری ایرانی ـ اسلامی هستند، تبدیل کرده است.
عظمت معماری این شهر نه تنها در مقیاس آن، بلکه در توجه عمیق به جزئیات، تعادل هماهنگ بین فرم و عملکرد، و تعامل پیچیده نور و سایه نهفته است.
در تقویم محلی یکم آذرماه به عنوان «روز اصفهان» نامگذاری شده که ظرفیتی کمنظیر برای احیای آداب و رسوم اصیل گذشتگان، آشناکردن نسل امروز با آثار هنرمندان و بررسی آثار شهرسازی و معماری است اما سوال اصلی این است که با توجه به ظرفیتهای جهانی اصفهان، چرا یکم آذرماه همچنان در حد یک رویداد محلی و کمتاثیر باقی مانده؟ چرا روز اصفهان به یک رویداد بینالمللی با برنامههای فرهنگی و هنری تبدیل نشده است؟
روز اصفهان باید عنوانی فراتر از یک نام در تقویم محلی باشد، چون این شهر برخلاف شهرهای دیگر ایران ظرفیت تبدیلکردن این روز را به رویدادی بینالمللی دارد. همسونبودن سیاستها و اقدامات دستگاهها، فقدان سیاستگذاری یکپارچه و روشن در مواجه با مسائل مختلف شهری و نبود همکاریهای میان بخشی از مهمترین دلایل این موضوع است.
این روز هر ساله با برنامههای سطحی و کوتاه مدت به دلیل نگاه مقطعی نهادهای مرتبط با فرهنگ و هنر در شهر اصفهان برگزار میشود که متاسفانه مخاطبان زیادی را جذب نمیکند و در حد یک رویداد محلی باقی مانده است.
نقش گروههای مختلف از جمله اصفهانشناسان، پیشکسوتان، انجمنهای دوستدار اصفهان، هنرمندان و معماران برای خلق آثار هنری و فرهنگی در برگزاری این روز بسیار محدود است که این مساله به بازبینی جدی در نگرشهای موجود و بازشناسی هویت فرهنگی این روز دارد.
«روز اصفهان»، نه تنها باید فرصتی برای بزرگداشت این شهر در حد ملی باشد، بلکه باید به عنوان سکوی پرتابی برای معرفی معماری، هنر، فرهنگ و تاریخ اصفهان در سطح بینالمللی باشد. بنابراین استفاده از ظرفیتهای رسانهای و دیپلماسی فرهنگی، میتواند یکم آذرماه را به یکی از مهمترین روزهای فرهنگی جهان تبدیل کند. البته برای تحقق این مهم نهادهای مختلف باید با همکاری و هماهنگی یکدیگر گامی اساسی بردارند.
امید است دستگاهای مختلف دولتی و خصوصی، مواضع خود در ارتباط با «روز اصفهان» را تغییر داده و سیاستهایی را نسبت به فرهنگ و هنر این مرز و بوم در پیش بگیرند که راهگشای انزوای فرهنگی و اجتماعی کشور باشد.
