«ابراهیم رهبر»، نمایش‌نامه‌نویس، داستان‌نویس، مترجم و منتقد باسابقه‌ی تئاتر ایران و عضو پیوسته‌ی کانون نمایش‌نامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران، روز ۲۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ در سن 87 سالگی، چشم از جهان فرو بست.
ابراهیم رهبر متولد ۱۶ دی‌ماه ۱۳۱۷ در صومعه‌سرا، نویسنده، نمایش‌نامه‌نویس، مترجم و منتقد ادبی برجسته ایرانی بود که در دهه ۱۳۴۰ با انتشار داستان‌هایی در مجلاتی نظیر «آرش»،«نگین»،«طرفه»،«سخن» و «هنر و اندیشه» به شهرت رسید.
او پس از اخذ دیپلم، برای ادامه‌تحصیل در رشته زمین‌شناسی وارد دانشگاه تهران و سال ۱۳۴۴ فارغ‌التحصیل شد. سپس هم‌زمان با تحصیل به معلمی پرداخت و نخستین داستان‌هایش را در مجلات ادبی منتشر کرد.
رهبر از اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران بود و سال ۱۳۴۹ فعالیت خود را با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد.
این نویسنده در داستان‌هایش به موضوعاتی چون فقر، نابرابری‌های اجتماعی، تاریخ معاصر، فرهنگ عامه و زندگی کودکان فرودست،کارگران و روستاییان توجه ویژه داشت. از جمله آثار منتشرشده او می‌توان به «مهربانان و سه نمایشنامه دیگر»،«چاپ آخر زندگی»،«در شهری کوچک»،«من در تهرانم»،«نام کسما»،«نونو و چهار نمایشنامه دیگر»،«شاهد رسمی»،«سوگواران» و «دود و آه» اشاره کرد.
ابراهیم رهبر سال‌های پایانی عمر خود را در انزوا و در آپارتمانی واقع در تهران گذراند. او هیچ‌گاه به شهرت علاقه نداشت و درباره تنهایی و انزوای خود می‌گفت:«خودم این‌طور خواستم و اصلاً پشیمان نیستم».
کانون نمایش‌نامه‌نویسان و مترجمان تئاتر ایران با ابراز هم‌دردی عمیق با خانواده‌ی محترم آن زنده‌یاد، این ضایعه‌ی اندوه‌بار را به جامعه‌ی ادبی و هنری کشور تسلیت می‌گوید.
