جشن هجوآمیز
سهیلا انصاری: نمایش «ریش فیدل، غبغب مرکل» یک تجربه جسورانه و پرانرژی است که با بهره‌گیری هوشمندانه از قالب‌های موزیکال و کمپ توانسته است نقدی عمیق و جدی را در لفافه‌ای سرگرم‌کننده و کمیک به مخاطب عرضه کند. این اثر با هدف قراردادن شرایط مردم، به زیبایی تلخی مسائل سیاسی و اجتماعی را از زیر پوشش هجو بیرون می‌کشد. نمایش «ریش فیدل…» اثری است که نقاط قوت درخشان فراوانی دارد و موفقیت‌هایش بر برخی کاستی‌های اجرا غلبه می‌کند.
نقطه قوت مطلق و چشمگیر این نمایش، طراحی‌های بصری است. تیم طراحی با خلاقیت مثال‌زدنی خود، فضایی گروتسک و فانتزی خلق کرده‌اند.گریم‌های جالب و استفاده از بینی‌های متفاوت، به همراه طراحی‌های خاص لباس‌ها، نه تنها تماشاگر را جذب می‌کنند، بلکه کاملاً در خدمت روح کمیک و هجوآمیز اثر قرار می‌گیرند. این جلوه‌های بصری، صحنه را غنی کرده و تماشای کار را لذت‌بخش‌تر می‌سازد. همچنین بخش‌هایی از اجرا که با حرکات موزون همراه است، به خوبی نشان می‌دهد کارگردان نمایش می‌داند چطور انرژی مخاطب را در لحظه پرشور نگه دارد و سرگرم‌کنندگی را در بالاترین سطح خود حفظ کند.
اجرای این گروه، در لحظات قابل توجهی به هماهنگی بسیار بالایی دست می‌یابد که نشان‌دهنده توانایی بالای گروه در اجرای موزیکال و کمیک است. این ریتم‌های موفق،که با هماهنگی دقیق بازیگران پیش می‌رود، یکی از جذابیت‌های اصلی نمایش است.
مهم‌تر از همه، نمایش در برقراری ارتباط عمیق و احساسی با تماشاگر کاملاً موفق عمل می‌کند. اوج این موفقیت در صحنه حضور دیوانه در کنار قبر رخ می‌دهد؛ لحظه‌ای که سکوت کامل مخاطب و درگیری عاطفی محسوس، اثبات می‌کند که نمایش قادر است از مرز کمیک عبور کرده و تأثیری ماندگار و دراماتیک بر جای بگذارد.گرچه گاهی خالی‌بودن صحنه از اکسسوری ممکن بود برای برخی مخاطبان اندکی یکنواختی ایجاد کند اما این سادگی به تمرکز بر بدن و بازی بازیگران نیز کمک کرده است. ضمن این‌که می‌توان با تغییرات بیش‌تر در نورپردازی و ایجاد پراکندگی گسترده‌تر در جاگیری بازیگران، پویایی صحنه‌ها را که در لحظاتی شلوغ می‌شد، بهبود بخشید.
در نهایت باید گفت «ریش فیدل، غبغب مرکل» اثری‌ست که با تکیه بر قدرت بصری بی‌نظیر خود و طنز سیاه هوشمندانه، توانسته یک نقد جدی و لازم را به شکل بسیار جذاب و سرگرم‌کننده‌ای مطرح بکند. این نمایش با وجود چند نوسان جزیی در ریتم، یک تجربه تئاتری موفق و قابل توصیه است که ثابت می‌کند هجو، قوی‌ترین ابزار برای مواجهه با تلخی‌هاست.
