به گزارش هنردستان: سینمادوستان چندی است باخبر شده‌اند،داستان نهمین فیلم بلند کوئنتین تارانتینو در لس‌آنجلس اواخر دهه ۱۹۶۰ می‌گذرد و قتل‌های منسن به عنوان پس‌زمینه داستانی در نظر گرفتهشدهاست.چارلز منسن سرکرده یک باند جنایتکار آمریکایی موسوم به خانواده منسن بود که به جرم ارتکاب قتل به حبس ابد محکوم و در زندان به سر میبرد. دیروز خبر مرگ او در سن ۸۳ سالگی در بیمارستان منتشر شد.
به گزارش «پلی لیست»، اما تارانتینو در جدیدترین گفت‌وگویش داستان فیلم تازهاش را از منسن جدا کرده و توضیح داده‌است: «این فیلم درباره چارلز منسن نیست، درباره سال ۱۹۶۹ است.» به هر حال سونی پیکچرز در جنگ سر تصاحب حقوق پخش فیلم پیروز شد و تولید با بودجه‌ای صد میلیون دلاری شروع شده‌است. در ضمن علاقه‌مندان باخبر شدند که مارگو رابی برای نقش شارن تِیت در نظر گرفته شده و نام تام کروز، برد پیت و لئوناردو دی‌کاپریو برای ایفای نقش‌های دو مرد اصلی به میان آمده است.
حالا به لطف ونیتی فِر اولین جزییات داستانی این پروژه سینمایی برملا شده است. طبق منبع آگاهی که فیلم‌نامه را خوانده است، داستان در تابستان ۱۹۶۹ در لس‌آنجلس می‌گذرد و بر بازیگر تلویزیونی مردی تمرکز دارد که یک سریال موفق در کارنامه دارد و حالا می‌خواهد راهش را به صنعت فیلم‌سازی هموار کند. در این میان، او دوستی هم دارد که بدل اوبه شمار می‌رود و همین هدف را دنبال می‌کند. قتل وحشتناک شارن تیت و چهار دوستش توسط پیروان چارلز منسن نیز داستانی فرعی خواهد بود.
اولین سؤالی که پس از خواندن این داستان مطرح می‌شود به شباهت فیلم به «نقص ذاتی» (پل تامس اندرسن، ۲۰۱۴) برمی‌گردد؛ فیلمی که داستانش در همان دوره با پس‌زمینه‌ای مشابه اما نامحسوس‌تر روی می‌دهد. در ضمن اگر انتقام‌جویی در این فیلم وجود دارد – به سیاق آثار متأخر تارانتینو – متمرکز بر کدام شخصیت است؟ ما سال‌هاست به فانتزی‌های انتقامی تارانتینو عادت کرده‌ایم و پس از «جکی براون» بارها به تماشای‌شان نشسته‌ایم: «بیل را بکش»، «حرامزاده‌های گمنام»، «ضدمرگ»، «جانگوی زنجیرگسسته» و «هشت نفرت‌انگیز».
با این حال سینمادوستان هنوز هم به خاطر دارند که سه فیلم اول تارانتینو چه آثار خوبی بودند؛ «سگدانی»/ «سگ‌های انباری»، «داستان عامه‌پسند» و «جکی براون» که هر سه فیلم‌های جنایی بسیار خشنی هستند اما از عاملی بهره‌مندند که فیلم‌های بعدی تارانتینو آن را در خود ندارند: حس و مفهومی از واقعیت. به عبارت دیگر، پنج فیلم آخر تارانتینو همه چیز دارند اما این طور به نظر می‌رسد که از دنیای واقعی گریزان هستند و در عوض، بر فانتزی‌های تمام‌عیاری تمرکز کرده‌اند که با وجود سرگرم‌کنندگی، به‌شدت از حال‌وهوای آثار دهه ۱۹۹۰ او فاصله گرفته‌اند.
آیا کوئنتین تارانتینو با فیلم نهم خود به سال‌های آغاز فعالیت‌های سینمایی‌اش برمی‌گردد؟ هرچه هست تا این‌جا که شواهد گویای حال‌وهوایی نزدیک‌تر به «داستان عامه‌پسند» است تا دیگر آثار متأخر تارانتینو. پس شاید این فیلم‌ساز برجسته ۵۴ ساله دوباره می‌خواهد به اصل و اساس سینمای خود بازگردد و این دفعه قصد دارد چیزی جز آثار انتقامی خونین و آشنایی را به سینمادوستان عرضه کند که در این سال‌ها طرفدارانش را در آن‌ها غوطه‌ور کرده بود.
