یاد و خاطره «اولگا وایزینگر-فلوریان»، برای مدت طولانی زیر لحافی از گلبرگ‌های پژمرده فراموش شده بود. چه کسی می‌دانست که «اولگا» یکی از بزرگترین چهره‌های هنر نقاشی گل در «عصر طلایی وین» بود و در رده نام‌های بزرگی همچون «گوستاو کلیمت» و «اگون شیله» قرار داشت؟
به گزارش هنردستان، «اولگا وایزینگر فلوریان» در سال ۱۸۴۴ میلادی در خانواده‌ای مرفه در «وین» متولد شد. ازدواج «اولگا» با داروسازی به نام «فرانز وایزینگر» در سال ۱۸۷۴ میلادی باعث نشد تا او از فعالیت حرفه‌ای در حوزه هنر دست بکشد. «اولگا» در نخستین سال ازدواجش توسط نقاش‌های منظره تعلیم خصوصی دید. او در سال ۱۸۸۴ میلادی کارگاه خودش را تاسیس کرد و برای جبران فقدان آموزهاش‌های آکادمیک زنان، شاگردان زن را پذیرفت.
استعداد «وایزینگر فلوریان» در هنر در همان دوران هنرجویی آشکار شده بود. او بدون ترس از هیات منصفه «خانه هنرمندان» که معتبرترین موسسه هنری امپراتوری اتریش ـ مجارستان بود، زمانی که به درخواستش برای نصب نقاشی‌اش در مکانی مهم‌تر بی‌اعتنایی شد، نقاشی خود را از روی دیوار برداشت. اعتماد به نفس او بالاخره ثمره داد و با وجود تنش‌ها، «اولگا» همچنان در نمایشگاه‌های سالانه این موسسه شرکت می‌کرد و از این طریق جایگاه خود را در بازار هنر تثبیت کرد.
«وایزینگر فلوریان» در خلق تابلوهای نقاشی منظره و گل تخصص داشت. آثار هنری مربوط به سال‌های نخست فعالیت هنری «اولگا» بیشتر واقع‌گرایانه و با توجه زیاد به جزئیات خلق می‌شدند، اما او در حوالی ۱۸۹۰ میلادی به سراغ سبک امپرسیونیسم رفت. او به استفاده از ضربات قلم‌مو روان، خیلی زود به یکی از مهم‌ترین نقاشان این سبک در اتریش تبدیل شد.
آثار او در سراسر اروپا و فراتر از آن به نمایش گذاشته شد. از شهر زادگاهش وین گرفته تا برلین و مونیخ گل‌های او در بسیاری از شهرها به نمایش گذاشته شدند. این روند موفقیت، با نمایش آثار «اولگا» در سه نمایشگاه جهانی به اوج رسید: ۱۸۹۳ در شیکاگو، ۱۹۰۰ در پاریس و ۱۹۰۴ در سنت لوئیس.
«وایزینگر-فلوریان» با وجود تمام موفقیت‌هایی که به دست آورد، حمایت از همکاران زن خود را فراموش نکرد. او به عنوان عضو و رئیس «انجمن زنان نویسنده و هنرمند»، برای حقوق آن‌ها مبارزه کرد. این تعهد مادام‌العمر زمانی ادامه یافت که او انجمن‌های «هشت هنرمند زن» را در سال ۱۹۰۰ و «انجمن هنرمندان زن اتریش» را در سال ۱۹۱۰ تأسیس کرد. او پس از یک دوره فعالیت طولانی و پربار، زمانی که در سال ۱۹۱۳ نابینا شد، از فعالیت هنری دست کشید. او میراثی از خود به جای گذاشت که زنان هنرمند هنوز هم می‌توانند به آن توجه کنند.
